اندكي به خودت بنگر ….
بعضي ها ميگن يك مرحله از شناخت انسان … فكر كردن تو رفتارها و شخصيت هاي ادم هاي ديگس … اما در اصل اونچه كه ميبين … كنش رفتار خودشون در درون اون ادمهاس … رشته هاي جامعه شناسي و روانشناسي كه كلا بحث در همين مورد دارن … كه در مقوله حرف ما نميگنجه … خودمونيش كنيم … چقدر ماها نسبت به رفتار هاي خودمون در ديگران اهميت ميديدم
انتقاد ….
هميشه بزرگترين حرفي كه به خودم ميزنم اينه كه چقدر انتقاد پذيرم .. چقدر حاضرم اشتباهاتمو قبول كنم و ديگه تكرار نكنم … شايد خيلي كم … و حتي اينكه اعتراف به اشتباهي بكنم … و كاري رو دوباره انجامش ندي …
شايد اخلاق بدي كه دارم همين قبول نكردن اشتباهاته … كه بيشتر وقتها مساله ساز ميشه با اطرافيانم … كه اينكه شايد اون لحظه قبول نكنم كه اشتباه كردم و وقتي كه گذشت … به اشتباهم پي ميبرم
اما با اين حال وقتي ببينم حق با خودم نيست … گوش ميكنم …. شايدم بهتره اينكارو بكنم … كه بعضي وقتها مثل الان تو اين وضعيت نابسامون نيفتم ….
اما چقدر شده كه سعي كنيم بقيه نسبت به رفتار هامون انتقاد كنند ؟ انتقاد صحيح چيه ؟ ايا از انتقاد خوشتون مياد ؟؟؟؟
پي نوشت : بزرگترين منتقد ادم …. بهترين دوسته ….
سیزده نامه 